www.starozytnyhogwart.fora.pl

Tom Riddle

O tej porze roku ogród wyglądał zupełnie jak z bajki. W całości pokryty był białym puchem, a alejki, mimo iż regularnie odśnieżane, tym razem były zasypane. Zapalone pochodnie pozwalały jednak bez problemu je odnaleźć.

Jedną z takich alejek szedł William z Elizabeth. Chłopak był wzburzony i wściekły. Zupełnie nie myślał o tym, że dziewczyna może mieć pewien problem z dotrzymaniem mu kroku w butach na obcasach.

- Co za kretyn.. - warknął, kiedy znaleźli się już spory kawałek od dworu.

Scarlett Howlett

- Will nie bież tego tak do siebie..po za tym to Valerian, a jemu raczej narazić się nie chcesz...- odparła Elizabeth idąc kawałek za nim - w ogóle to od kiedy jesteś taki ?..Toma takiego pamiętam ale nie Ciebie..to, że mnie nie ma nie oznacza, że nie wiem co się dzieje..pracujesz od rana do nocy..- kontynuowała nawet gdy skręcali w kolejną alejkę i prawie dotrzymywała mu kroku pomimo śnieżnych zasp - nie pojawiasz się nawet na wpsólnych posiłkach..jesli nie pracujesz to gdzieś wychodzisz sam..a jak jesteś w domu to zamykasz się w komnacie na długie godziny...nawet z Tomem już nie rozmawiasz..Will..

Tom Riddle

-Mam to w dupie, kim on jest. Ciekaw jestem, czy gdyby nie był wampirem, to nadal byłby taki mądry. Myśli, że zabłyszczy kłami i wszyscy będą przed nim klękać - warknął, na przemian zaciskając i rozluźniając pięści. - Przeszkadza Ci to, Elizabeth? Tom może mieć swoje małe sekrety, a ja nie? Może się obrażać, na cały świat i wszyscy traktują to jako coś normalnego, bo to w końcu Tom, a nie ja, jego lepsza strona. Wiecznie uśmiechnięty i wesoły brat bliźniak. Żyję, więc nie powinnaś się martwić.

Scarlett Howlett

- ale to zeupełnie nie o to chodzi! - krzyknęła za nim próbując złapać równowagę z uwagi na oblodzone alejki. Kiedy się wyprostowała był już kawałek przede mną - nikt Ci niczego nie zakazuje...- odparła próbując go dogonić - po prostu wszyscy się martwią..musiało się coś stać skoro z pogodnej osoby zamieniłeś się w kogoś takiego..Tom zachowuje się inaczej bo niedługo zostanie ojcem..i to właśnie o ten impuls mi chodzi..musi być jakaś przyczyna Twojego burczenia na wszystkich..nie wiem..jesteś zazdrosny..wciąż coś czujesz do Sophie ?..a może..

Tom Riddle

-Więc skoro nikt mi niczego nie zakazuje, to dlaczego wszyscy na siłę starają się mnie zmienić? Dlaczego wszyscy non stop mnie wypytują o to, co się stało, skoro się nic nie stało? - z furią kopnął bałwana zrobionego dwa dni wcześniej przez chłopaków. - Nie bądź śmieszna. Nie można przez dwa lata kochać się w osobie, z którą się nie jest. Nie jestem podlotkiem z czwartego roku - obrócił się gwałtownie w jej stronę tak, że praktycznie na niego wpadła. - No co? Dokończ..

Scarlett Howlett

- nie ważne..po prostu Cię nie poznaje..- odparła obdarzając go ciekawskim spojrzeniem z nutą niepewności swoich zielonych oczu - zawsze tryskałeś energią, potrafiłeś każdemu coś poradzić unikałeś konfliktów..William tak nie można się zmienić z dnia na dzień..to jest po prostu..

Tom Riddle

-Nienormalne? Przynajmniej nie grożę każdemu, że może zaraz umrzeć - z zaskoczeniem zauważył, jak bardzo trzęsą mu się ręce. Wsadził je do kieszeni spodni, by Elizabeth tego nie zauważyła. - Najwidoczniej jednak można, skoro mi się udało. Drugi raz nie kończysz zdania - zauważył, unosząc kąciki ust do góry. Nie był to jednak sympatyczny uśmiech.

Scarlett Howlett

- daj spokój..prawie rzuciłeś się na Toma..nikt dzisiaj nie był przeciwko Tobie a mimo to Ciebie denerwuje każda próba porozumienia się z Tobą..i tak nie jest to normalne ale bardziej chodziło mi o to, że jest to nieludzkie..- odparła wymijając go - nie chcesz z nikim rozmawiać..chesz nas unikać to proszę bardzo..wyprowadź się na drugi koniec świata do..samotni i zostań cholernym ascetą..umartwiaj się nad wszystkim nie widząc sensu życia i odrobiny jakiej kolwiek potrzeby kontaktów z innymi ludźmi..

Tom Riddle

-Bo kim on jest, żeby mnie pouczać. Wielki dorosły, który zrobił dziecko swojej dziewczynie i nagle ma się za nie wiadomo kogo? - założył ręce na piersi i wpatrzył w nią swoimi brązowymi oczyma. - Staram się, jednak Wy wszyscy mi w tym przeszkadzacie! Marzę o tym, by mieć spokój, ale stale ktoś próbuje nawrócić mnie na dobrą drogę! Uleczyć moją zranioną duszę. Czy ja mam na plecach kartkę z napisem "pomocy"?

Scarlett Howlett

- a może po prostu nie pasuje Ci to, że wiecznie jesteś na drugim miejscu ? - spytała spacerując szybkim krokiem w tą i we wtę. Sama była zirytowana jego zachowaniem - wiesz..Sophie była z Tobą..ale wybrała Toma..teraz wszystko kręci się w okół nich bo spodziewają się dziecka..i może skoro Sophie wybrała właśnie jego postanowiłeś się do niego upodobnić..albo po prostu chcesz zwrócić na siebie uwagę..zachowując się w ten sposób prosisz o pomoc..gdy ktoś pyta się co się stało wkurzasz się ale tak na prawde jest to podświadoma reakcja obronna z której można wywnioskować że coś się dzieje..- odparła mijając go

Tom Riddle

Chłopak stał bez ruchu z zaciśniętymi pięściami. Słowa Elizabeth piekły, nawet jeśli nie były do końca prawdziwe, to jednak trafiały w jego czuły punkt. Bo owszem, czuł się zazdrosny, jednak nie o Sophie, a o swojego brata, z którym tak wiele go łączyło. Nie to jednak było głównym powodem.

-Zamknij się w końcu! - warknął, łapiąc ją za nadgarstki i popychając w stronę drzewa, które rosło dwa kroki za plecami dziewczyny. Patrzył na nią z furią w oczach. Nienawidził, kiedy ktoś analizował jego życie, próbował dawać mu rady, kiedy wcale nie wiedział, o co chodzi. Kiedy NIC o nim nie wiedział. Wyglądał, jakby miał ochotę ją uderzyć, jakkolwiek strasznie to wyglądało. Nie zrobił tego jednak. Pochylił się i wpił w jej lekko rozchylone, zziębnięte od mrozu usta.

Scarlett Howlett

Elizabeth była oniemiała jego reakcją dlatego nie zareagowała od razu. Próbowała się odsunąć, ale uniemożliwiało jej to drzewo znajdujące się za plecami. Odruchowo i w przypływie emocji odepchnęła go od siebie i wymierzyła mu policzek. Wpatrywała się w niego z mieszaniną wszystkich emocji oddychając szybko.

Tom Riddle

Zaschło mu w gardle. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz całował się z dziewczyną i było to dla niego uczucie co najmniej dziwne. Tym bardziej, że Elizabeth była jego długoletnią przyjaciółką. Policzek go piekł. Nie raz dostał od kobiety, jednak żadna z nich nie była posiadaczką wilczego genu. Nie wiedział, jak się zachować. Odwykł od tego.

-Twoja złość mnie pociąga, Elizabeth - w końcu odezwał się z właściwą dla siebie beznamiętnością. Może jego głos zyskał nieco głębsze brzmienie. Stał blisko dziewczyny; z jednej strony gotów pocałować ją raz jeszcze, z drugiej natomiast bał się, że na policzku się nie skończy.

Scarlett Howlett

Dziewczyna spodziewała się wszystkiego. Mógłby zmierzyć ją spojrzeniem pełnym nienawiści i odejść, mógł znowu ją szarpnąć, ale rakiej reakcji w życiu by nie pomyślała. Przez co znowu została zbita z tropu. Jego bliskość wcale nie ułatwiała tej sytuacji

Tom Riddle

Był skomplikowanym człowiekiem. Czasem nie rozumiał sam siebie, a skąd dopiero inni mieli to zrobić? Czuł, że zgubił się gdzieś po drodze, jednak było zbyt późno na odnalezienie właściwej ścieżki. Uśmiechnął się pod nosem jednym z tych osobliwych, wiele znaczących uśmiechów. Mogła się na niego złościć. Mogła uderzyć go jeszcze raz. Jednak to, co czuł i na co miał ochotę było silniejsze.
Oparł dłoń o pień drzewa, na wysokości głowy dziewczyny. Nie dotykał jej w żaden sposób. Po prostu się przysunął i znów ją pocałował. Teraz delikatniej i czulej. Miała takie słodkie usta.

-To jest jak magnes.. - stwierdził cicho i bez emocji.