www.starozytnyhogwart.fora.pl

Rosalie Lestrange

Rosalie w tym czasie była już setki kilometrów od Malfoys' Manor. Owszem, pierwotnie właśnie tam się udała, jednak nie mogła znieść samej myśli, że gdzieś za ścianą śpi jej matka, a zarazem kobieta, która zabiła jej ojca. Warto zauważyć, że Rosalie miała zupełnie inny obraz Edwarda. Według niej był to człowiek dobry i troskliwy, którego Liliana nie doceniała. Stąd też wzięło się wiele kłótni między nimi. Wracając do tematu, czuła się strasznie. Kiedy tylko weszła do pokoju, nie potrafiła już opanować łez i płaczu. Przypomniała sobie wtedy o słowach Valeriana, że jest u niego mile widziana i postanowiła z tego zaproszenia skorzystać. Co z tego, że pomagał jej matce? Przecież każdy wiedział, że był moment, że dla Liliany zrobiłby wszystko.
Pojawiła się przed niebotyczną i elegancką bramą. Wokół panowała ciemność, gdyby nie księżyc niemalże w pełni. Czuła się dziwnie, cały czas przez kogoś obserwowana. Pchnęła dłonią żelazne skrzydło, jednak to ani drgnęło, tak samo rzecz się miała w stosunku do zaklęć jakie próbowała użyć. W końcu w furią kopnęła w bramę i odwróciła się na pięcie z zamiarem odejścia. Skoro nie może się tam dostać, to przynajmniej pospaceruje, bo do domu nie wróci za nic w świecie.

Valerian Lestrange

Nagle brama otworzyła się z cichym skrzypnięciem zapraszając ją w ten sposób dalej. Do pokonania została jej jedynie ścieżka, a właściwie alejka po której obu stronach znajdował się żywopłot tworzący korytarz. Sięgał on dużych kamiennych schodów, które prowadziły do kilkumetrowych żelaznych drzwi. Te również stanęły otworem - tym razem bezszelestnie. Pojawił się w nich wampir cały ubrany na czarno i spojrzał na dziewczynę zagadkowym wzrokiem.

- w czym mogę Ci pomóc kruszynko? - spytał przechylając lekko głowę

Rosalie Lestrange

Dźwięk otwieranej bramy wydał jej się nienaturalnie głośny w porównaniu do ciszy, jaka panowała wokół. Z pewnym wahaniem ruszyła alejką prowadzącą do dworu, a właściwie zamku. Zatrzymała się przed schodami, a potem popatrzyła wyzywająco na wampira. Złość jeszcze z niej nie opadła, dlatego nie do końca kontrolowała swoje zachowanie.
-Szukam Valeriana.-Odpowiedziała nieco grzeczniej.

Valerian Lestrange

- Pan już jadł moja droga, ale z pewnością możesz przyjść ofiarować się kiedy indziej..- odparł schodząc kilka stopni w dół - chyba, że zależy Ci na czasie to możemy znaleźć kogoś dla Ciebie teraz..- posłał jej wampirzy uśmiech

- Baltazarze..- w drzwiach pojawiła się kobieta bardzo podobna do wampira. Można by się było pokusić o stwierdzenie, że są rodzeństwem - wstrzymaj się..Ty jesteś Rosalie? - wampirzyca stanęła między dziewczyną a towarzyszem

Rosalie Lestrange

Oczy Rosalie zabłyszczały gniewem. Już otwierała usta, żeby coś mu odpowiedzieć, jednak uprzedziła ją wampirzyca. Gdyby nie jej złość, Rosalie stwierdziłaby, że jest piękna. Zresztą, jak każdy wampir.
-Owszem, jestem.-Skrzyżowała ręce na piersi i wbiła w nią twarde spojrzenie.

Valerian Lestrange

- w takim razie zapraszam..- wskazała jej wejście - a Ty spróbuj czasami ugryźć się w język..

- ale ja na prawdę nie rozumiem tych przyjaźni z ludźmi..są rozkoszni to prawda..

- nie musisz rozumieć..- odparł Valerian stając w drzwiach. - moja matka jest człowiekiem..przeszkadza Ci to..? - spytał unosząc brew

- ależ skądże..

- więc nie widzę potrzeby kontynuowania tego tematu..- uciął Valerian - witaj Rosalie..- zwrócił się w końcu do dziewczyny - witaj w moich skromnych progach..- skłonił się teatralnie i wszedł zaraz za nią

Rosalie Lestrange

-Postanowiłam skorzystać z Twojego zaproszenia.-Zaczęła, nie bawiąc się w zbytnie konwenanse. Zignorowała kłótnię dwóch wampirów, traktując ich jak zwykłych służących, albo po prostu kogoś niższej klasy. Wdała się w babcię.-Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam Ci w niczym.-jej policzki pokrył rumieniec, zresztą jak zwykle, kiedy rozmawiała z Valerianem.

Valerian Lestrange

- nie..właśnie wróciłem z małej pogawędki z Czarnym Panem..- odparł prowadząc ją długim korytarzem. W końcu otworzył duże dębowe drzwi i wprowadził ją do salonu.

Valerian Lestrange

_________________________________________

Przed bramą stał lśniący, czarny, elegancki, opływowy samochód. Miał przyciemniane szyby, a w środku jasną tapicerkę. Podczas gdy Gabriel siedział w środku i rozmawiał z kimś przez mugolski przedmiot zwany telefonem, Eve stała oparta o maskę samochodu i paliła papierosa. Miała na sobie, zwiewną sukienkę o eleganckim kroju, która sięgała do połowy uda. Zielony odcień idealnie komponował się z jej rudymi włosami. Włosy upięte miała w kok by jej nie przeszkadzały, na nogach podobnie jak Rose miała szpilki. Kiedyś tak, ale teraz nie wyobrażała sobie by pokazać się komuś w tenisówkach. Najpewniej był to wpływ męża. Dzięki okularom przeciwsłonecznym na nosie mogła dostrzec mimo upartych promieni słonecznych Valeriana z dziewczyną. Pomachała im, a kiedy Valerian zbliżył się wystarczająco wyrzuciła niedopałek i zarzuciła mu ręce na szyje - wujcio !!! - krzyknęła żartobliwie - ooo witaj Rose..- przywitała się z dziewczyną - tak ślicznie wyglądasz, że prawie Cię nie poznałam..- odparła z czarującym uśmiechem

- Evelynn..nie mamy dużo czasu..- wtrącił Gabriel, który otworzył drzwi i wysiadł z auta. Mężczyzna miał eleganckie czarne spodnie i białą koszulę z podwiniętymi rękawami

- no już dobrze dobrze..to zapraszam..- kobieta wskazała na maszynę zwaną samochodem i sama zajęła miejsce pasażera obok kierowcy

Gabriel i Valerian uścisnęli sobie dłonie. Wampir ruszył do samochodu a Gabriel ucałował Rose w rękę z uśmiechem i zasiadł za kierownicą.

- Rose..- z rozmyśleń wyrwał ją Valerian wpatrując się w nią zniecierpliwionym wzrokiem

Rosalie Lestrange

Śmiertelna służąca Valeriana miała rację. Na dworze było bardzo gorąco. Rose nasunęła okulary na nos i ruszyła brukowaną ścieżką w stronę samochodu. Owszem, widywała je nie raz, ale nigdy nie miała okazji i nawet zbytniej chęci by się czymś takim przejechać. Przywitała się serdecznie z Eve.-A Ty wcale się nie zmieniasz. Wyglądasz świetnie.
Rosalie posłała Gabrielowi uroczy uśmiech.
-no już, już. Nie musisz mnie poganiać.-Zgrabnie wsiadła do samochodu i zapięła pasy.

Valerian Lestrange

Kiedy tylko Gabriel usłyszał dźwięk zapinanego pasa bez pardonu ruszył z piskiem opon.

Valerian spojrzał rozbawiony na Rose, po czym nachylił się do niej
- wiesz Rose..było by bardzo miło, gdybyś przestała wbijać paznokcie w moją dłoń - wyszeptał, a lodowaty oddech owiał jej szyję co w tej temperaturze było błogosławieństwem. Mimo, że w samochodzie była klimatyzacja to i tak czuło się na sobie ten skwar.

Rosalie Lestrange

Rosalie dziękowała w duchu za okulary przeciwsłoneczne, które skutecznie zasłoniły jej przerażone spojrzenie. Lubiła szybką jazdę, jednak musiała się po prostu przyzwyczaić do tego środka transportu.
-Przepraszam.-Momentalnie zabrała rękę z jego dłoni i usiadła niezwykle prosto.-Mam nadzieję, że nie bolało.-Chociaż na dłoni zostały czerwone ślady, momentalnie zaczęły one znikać.

Valerian Lestrange

- nie bardzo..jednak liczy się sam fakt..- uśmiechnął się z satysfakcją i przeniósł wzrok na widok za szybą

Rosalie Lestrange

Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i powoli zaczęła przyzwyczajać się do jazdy. Zanim jeszcze dotarli do celu, już jej się całkiem spodobało.

Valerian Lestrange

______________________________________________

Valerian i Rose opuścili teren posiadłości w Egipcie, skąd nie można było się teleportować. Kiedy znaleźli dogodne miejsce przenieśli się do Francji i aportowali praktycznie pod samym pałacem.
- nic nie mów, niezapytana, nie patrz się, nie uśmiechaj, nie możesz sprowokować nikogo swoim zachowaniem..- polecił jej po czym spojrzał na nią - ufam Ci Rose..i tylko dlatego Cię tu zabrałem, jeśli jednak nie czujesz się na siłach, odeślę Cię do domu..- zapowiedział przystając i uniósł jej podbródek - chcesz wrócić ?