www.starozytnyhogwart.fora.pl

Rosalie Lestrange

-Nie przesadzajmy. Wiem, że Ciebie dzieci nie uszczęśliwiają, więc nie chcę też robić czegoś wbrew Tobie - powiedziała z powagą w zazwyczaj wesołych oczach. - Śpieszno i nie śpieszno. Mam całe cztery lata by nacieszyć się swoją śmiertelnością, a późniejsze życie? Czy będzie w czymś gorsze?

Valerian Lestrange

- będzie lepsze niż możesz sobie wymarzyć..- mruknął jej do ucha - ale nie możesz dać mi gwarancji, że urodzisz syna za pierwszym razem...dobrze, że nie mieszkamy w drewnianej chacie zabitej dechami i mamy za co te słodkie maleństwa wyżywić..- westchnął pół żartem pół serio - może coś zjesz ? - zaproponował wskazując piknikowy kosz

Rosalie Lestrange

Uśmiechnęła się pod nosem, przytulając głowę do jego policzka. Tyle jeszcze przed nimi. - Wiem, że nie mogę, niemniej jednak, wolałabym, żeby to był chłopiec - przymknęła lekko oczy, wyobrażając sobie małego brzdąca. Ciekawiło ją, do kogo będzie podobny. - Bardzo chętnie.. - przysunęła koszyk bliżej siebie i zaczęła wyciągać najróżniejsze smakołyki. Nie było tam niczego, czego by nie lubiła.

Valerian Lestrange

- Natalie jak zwykle staje na wysokości zadania..- westchnął i przyjrzał się jedzącej dziewczynie - a Ty jak zwykle masz wilczy apetyt..- zauważył rozbawiony po czym wyciągnął z kieszeni szaty kopertę i wręczył jej - wiem, że razem z Sophie i Elizabeth uwielbiacie ten zespół i zupełnie przypadkiem udało mi się zdobyć 3 bilety na najbliższy koncert..

Rosalie Lestrange

-Natalie jest super! Nie mogłeś wybrać lepszej osoby na moją niańkę.. - roześmiała się cicho. - Kiedy tylko wróciłam z zajęć zobaczyłam Twój liścik, że czeka na mnie prezent w stajni. Nawet nie miałam czasu zjeść obiadu - odłożyła pusty talerz, po zjedzeniu prawdziwej fury jedzenia. A jeszcze czekał na nią deser. - Mówiłam Ci już, jak bardzo jesteś niemożliwy? - tym razem to ona wgramoliła mu się na kolana i pocałowała mocno. To były jedne z jej najlepszych urodzin.

Valerian Lestrange

- Ty mi nie musisz tego mówić..ja to wiem..- odparł odkrywczo po czym przygarnął ją do siebie i oddał pocałunek - może zamiast deseru...napij się jeszcze..- zaproponował wskazując na butelkę

Rosalie Lestrange

-Masz rację. Jak zjem coś jeszcze to chyba pęknę.. - nalała sobie wina do kieliszka. Było słodkawe. Takie, jak zawsze lubiła. - Valerianie... nurtuje mnie jedna kwestia. I to nie moja próżność, czy coś.. ale jak weźmiemy ślub to będę.. królową? - spojrzała na niego z pewną dozą niepewności.

Valerian Lestrange

Valerian wpatrywał się w nią chwilę w milczeniu, w końcu uśmiechnął się przelotnie i przechylił lekko głowę
- nie..ale ponieważ Suniv się wyprowadza, będziesz wtedy najważniejszą kobietą w zamku..- odparł spokojnie - właściwie będziesz najważniejszym wampirem w zamku zaraz po mnie..- sprostował - będą Tobie podlegać, ale nie będziesz miała żadnych praw do tronu..zdecydowałem, że obejmie go po mnie mój potomek lub potomkini...kiedy uznam to za stosowne..lub kiedy zginę..zatem będziesz matką księcia bądź księżniczki..uznaliśmy z Armandem, że samodzielne rządy będą bezpieczniejsze..

Rosalie Lestrange

-Kamień z serca.. - odetchnęła z prawdziwą ulgą. Mimo swojego arystokratycznego pochodzenia wcale nie pałała rządzą władzy. Uważała siebie mimo wszystko za zbyt nieodpowiedzialną i roztrzepaną osobę, by móc władać innymi i od kilku dni na kwestia szczególnie ją męczyła. - Chociaż uważam, że ładnie wyglądałabym w koronie.. - poprawiła teatralnie włosy i zrobiła wyniosłą minę.

Valerian Lestrange

- Rose..wampiry nie posiadają korony..- spojrzał na nią szczerze rozbawiony - nawet Armand jej nie posiada..ewentualnie jeśli trafi się wampirza królowa taka jak Suniv, może nosić na bardzo oficjalne okazje diadem..berła też nie mam..- dodał szybko widząc jak otwiera usta - insygniami władzy są medalion i sygnet...oczywiście bywali królowie, którzy takową koronę kazali sobie wykonać..ale to zależy bardziej od ich..wizji..- wyjaśnił - Ty nie będziesz miała ani medalionu, ale dostaniesz wampirzy sygnet z herbem Vlada..i drugi, jako przynależność do rodu Lestrange'ów..w tak starych rodach jak nasza rodzina zastępuje to obrączkę..i symbolizuje wprowadzenie do rodziny...porzucasz swoją i wkraczasz do mojej...w dawnych czasach było to brane dosłownie po często rodziny małżonków mieszkały bardzo daleko od siebie..np w świecie mugoli, dzień ślubu był ostatnim w, którym kobieta widziała swoją rodzinę..dlatego bardziej pożądany był syn, który zostawał w domu i zwabiał kolejne ręce do pracy..mówiąc prościej..

Rosalie Lestrange

-Naprawdę? - spojrzała na niego szczerze zawiedziona. Tym bardziej cieszyła się, że ominie ją to całe królowanie. Bycie królową bez korony to nic fajnego. Potem w jej oczach pojawiły się nuty zainteresowania. Lubiła, jak Valerian opowiadał jej tego typu rzeczy. - Myślę, że to szkoda. Chociaż bez korony budzisz szacunek i strach. Wiesz.. ostatnio próbowałam wyobrazić sobie Ciebie jako człowieka i nie potrafiłam. Bellatriks powiedziała, że przemiana w wampira Cię uratowała..

Valerian Lestrange

- cóż..można tak powiedzieć..- zgodził się - wolałbym jednak nie poruszać tego tematu..ludzkie życie zostawiłem za sobą już dawno temu - odparł dolewając sobie elfiej krwi

Rosalie Lestrange

Dziewczyna wyraźnie posmutniała. - Och.. wybacz, że poruszyłam temat.. - uśmiechnęła się do niego delikatnie, mrużąc przy tym lekko oczy. - Zatańczmy! Mam taką ochotę z Tobą zatańczyć.. - spojrzała na niego płonącymi oczyma, jak zwykle, kiedy czymś się rozemocjonowała.

Valerian Lestrange

- nie dzisiaj Rosalie...- odparł leniwie i dolał jej wina do kieliszka po czym przyjrzał się pozostawionym nieopodal wierzchowcom. Podczas gdy Saracen skubał spokojnie trawę z polany, koń Rose chodził zaabsorbowany wszystkim co napotkał. Zupełnie jakby po raz pierwszy znalazł się w lesie

Rosalie Lestrange

Dziewczyna westchnęła zawiedziona, wypiła to, co miała w kieliszku i z teatralnym zniechęceniem opadła na poduchy. W niektórych momentach lubiła pewien rodzaj dramatyzmu. - Ale trzymam Cię za słowo, że niedługo to zrobimy. Natalie nauczyła mnie nowego tańca.. - podążyła za wzrokiem wampira. Ich konie były bardzo podobne do swoich właścicieli. Saracen był potężny i budził respekt. Był także spokojny i rzadko kiedy okazywał zainteresowanie. Raczej wydawał się być znudzony tym wszystkim. Bardzo pod tym względem przypominał Valeriana. Klacz Rose była zupełnie inna. Drobna i delikatna. W jej ruchach widać było pewną płochliwość. Poruszała się przy tym z naturalną gracją. Była niezwykle ciekawska, a przy tym momentami niesforna. Idealnie pasowała do swojej właścicielki. Ciekawie się na nie patrzyło. Ogromny i kruczoczarny Saracen i drobna, biała, jeszcze bezimienna, klacz Rosalie. - Sam ją wybierałeś? Jest fajna.