www.starozytnyhogwart.fora.pl

Bellatriks Lestrange

- nie wracam tam na razie..zostaje u siostry - uspokoiła go

James Howlett

James odetchnął cicho:- To dobrze..... niech Narcyza Cię kuruje.... odwiedzę Cie jeszcze.....

Bellatriks Lestrange

- a nie możesz teraz ze mną zostać? - spytała zatrzymując się

James Howlett

James spojrzał na Nią zaskoczony:- Jesli chcesz.... dobrze, zostanę.

Bellatriks Lestrange

Kobieta uśmiechnęła się nikle i ruszyła prosto na górę.

Rosalie Lestrange

_______________________________

Pora obiadu już dawno minęła. Rosalie zrezygnowała nawet z zakupów ze znajomymi, żeby pójść posiedzieć z Lilianą. Miała to być krótka rozmowa, żeby za bardzo nie męczyć kobiety, jednak obydwie tak się rozgadały i w swoim towarzystwie czuły tak dobrze, że rozmawiały tak długo, dopóki nie przyszła Narcyza i nie kazała Lilianie odpoczywać.
Dziewczyna przebrała się w mniej eleganckie rzeczy, niż te które miała przy obiedzie. Ubrała zwiewną spódniczkę do połowy uda w ciemnym kolorze i jasną bluzkę na ramiączkach. Spacerowała dosyć długo, aż w końcu ujrzała...

Valerian Lestrange

Przechadzającego się Valeriana. Wampir spacerował w cieniu drzew. Uśmiechnął się do Rose zniewalająco wychodząc zza jednęgo z dębów i oparł się o jego pień po czym zlustrował ją spojrzeniem od stóp do głów
- doszły mnie słuchy, że się stęskniłaś..- westchnął rozbawiony jej rumieńcem

Rosalie Lestrange

Zatrzymała się w miejscu i spojrzała na niego z lekkim uśmiechem. Jak zwykle wyglądał niesamowicie. Na tyle, że nie mogła sobie podarować długiego, powłóczystego spojrzenia.
-No może trochę.-Odparła, czując jak zalewa ją fala ciepła.-Podobno miałeś być na obiedzie, zatem...spóźniłeś się.

Valerian Lestrange

- na kolacji..- poprawił ją przechylając lekko głowę - za tem jestem zawcześnie..- dodał przysiadając na jednej z kamiennych ław - doszły mnie też słuchy, że jesteś..skołowana..to chyba dobre słowo..- zastanowił się nie spuszczając z niej wzroku

Rosalie Lestrange

-W takim razie cóż Cię skłoniło do wcześniejszego przybycia?-Uniosła lekko brew, przypatrując mu się z zaciekawieniem.-Nawet we własnym domu muszę zacząć uważać na to, co mówię. Skołowana? Może trochę.-Odparła po chwili na jego pytanie.

Valerian Lestrange

- długo nad tym myślałem, postanowiłem zmienić swoje plany i usunąć się w cień..- odparł bez ogródek - zauważyłem, że spędzamy ze sobą dużo czasu, twoje reakcje na moją obecność na mój dotyk są bardzo jednoznaczne..i jeśli masz przez naszą relację zaprzepaścić związek z kimś kogo na prawdę kochasz, to jest to bez sensu..bo po tym wszystkim zasługujesz na kogoś na prawdę wartościowego,a ja nie uważam się za odpowiedniego dla Ciebie..

Rosalie Lestrange

Rosalie spojrzała na niego zszokowana, przy okazji nie bardzo wierząc w sens tych słów.-Skąd Ci to do głowy przyszło? A Ty..jesteś wampirem..jak mam reagować niby? Poza tym...nie wiem, co czuję do Howarda. On mnie wcale nie pamięta. Poznaje mnie z moich opowieści, myśli, że jesteśmy przyjaciółmi.-Podeszła do niego i w przypływie jakiś dziwnych emocji złapała go za dłoń.-Nie chcę, żebyś odsuwał się w cień.

Valerian Lestrange

- Rose, przed chwilą sama wszystko wyjaśniłaś..- odsunął się od niej - reagujesz tak na mnie dlatego, że jestem wampirem, a Howarda pokochałaś za to jaki jest, a nie kim jest..jeśli to, że nic nie pamięta jest jedynym powodem, że z nim nie jesteś to jest to bardzo głupi powód..pomóż mu o o sobie przypomnieć..chodź z nim na spacery w wasze ulubione miejsca..na pewno zacznie mieć jakieś przebłyski..- posłał jej lekki uśmiech.

Co innego natomiast działo się w środku. Po tym wydarzeniu stanie się jeszcze bardziej nieufny i zamknięty na związki, nie może jednak zatrzymywać jej przy sobie ze swoich egoistycznych pobudek. Powinna znaleźć sobie kogoś w swoim wieku i kogoś o wiele mniej niebezpiecznego niż on.

Rosalie Lestrange

-Reagowałabym na Ciebie identycznie, nawet gdybyś nim nie był. Może miałabym mniejsze dreszcze momentami.-Uśmiechnęła się nikle, jednak był to smutny uśmiech.-Nie Valerianie, to wcale nie jest taki głupi powód. Ja pamiętam wszystko, on nie pamięta kompletnie nic. Nie pamięta niczego, przez co razem przeszliśmy. Nie pamięta, jak mnie zostawił. A minęło już ponad pół roku, czas robi swoje.-Czuła, że zaczyna mówić dla samego faktu mówienia, żeby zatrzymać go i nie pozwolić mu odejść.-Nie stawiaj mnie przed faktem dokonanym. Proszę Cię.

Czuła, jak głośno bije jej serce, jak coś nieprzyjemnego zaciska się na jej żołądku. Kompletnie nie wiedziała, co ma robić, co jeszcze może mu powiedzieć. Jednak spędzone z nim dni należały do jednych z najlepszych i zarazem najbardziej szalonych w jej życiu. Jednego jednak była pewna, nie chciała, żeby Valerian odchodził.

Valerian Lestrange

- przed jakim faktem dokonanym..czego Ty ode mnie oczekiwałaś bądź oczekujesz Rosalie? - spytał już bez cienia uśmiechu. Czuł wszystkie jej emocje jednak chciał przy wyciągnęła jakieś wnioski z tego co się dzialo sama przed sobą