www.starozytnyhogwart.fora.pl

Rosalie Lestrange

___________________________

Las wyglądał teraz zupełnie inaczej. Wszystkie ciała zostały uprzątnięte i panowała zupełna cisza. O tym, że kilka dni temu odbyła się tutaj bitwa świadczyły czerwone smugi krwi na śniegu, doły w ziemi powstałe na skutek rzucania zaklęć oraz połamane drzewa w około. Rosalie zatrzymała się na skraju lasu. W oddali widziała zamek Augustusa. Nie miała ochoty iść dalej. Potrzebowała chwili ciszy i spokoju. Kochała swoją rodzinę, jednak lubiła mieć też czas tylko dla siebie i własnych myśli. Nie trwało to jednak długo..

Valerian Lestrange

Valerian od razu ruszył za Rosalie. Zastsł ją zapłakaną wśród drzew. Chwilę wpatrywał się w nią w milczeniu. W końcu podszedł i nakrył ramiona Rosalie swoim płaszczem, który sięgał jej do ziemi.

Rosalie Lestrange

Kąciki ust Rosalie drgnęły, kiedy poczuła obecność Valeriana. Obróciła się do niego i patrzyła przez kilka sekund w milczeniu.
-Dziwnie mi myśleć, że już nigdy więcej ich nie zobaczę - stwierdziła po chwili.

Valerian Lestrange

- to naturalna kolej rzeczy..- westchnął kładąc jej dłonie na ramionach - ludzie rodzą się i umierają..Ciebie też to kiedyś czeka...- dodał po chwili - albo i nie..- szepnął w końcu. Czuł, że niedługo będzie musiał podjąć decyzję i bardziej się określić w relacji z nią. Bał się tego dnia. Nie chciał tworzyć z niej zimnej istoty. Wiedział jak bardzo jest delikatna jeśli chodzi o mordy, a będąc wampirem będzie musiała zabijać by żyć - Rose..obojętnie czy ze starości czy przez chorobę..albo i walkę..śmierć była jest i będzie częścią nas..- spojrzał jej w oczy - ani William..ani mój ojciec i Howard nie cierpieli..dla Tsu śmierć była tragiczniejsza..ale wszyscy oddali swe życia byś Ty mogła żyć oddali swoje istnienia w obronie najważniejszej wartości..rodziny..- wampir pogłaskał ją po policzku, kąciki ust mu zadrgały - nie patrz tak na mnie Rosalie..może nie jestem specjalnie rodzinny..nie przepadam za dziećmi...i nie jestem radosnym człowiekiem, ale ciesze się że gdzieś przynależę..jestem wdzięczny matce że dała mi życie a za siostrami skoczył bym w ogień..robił bym wszystko co w mojej mocy by uratować każdegk członka rodziny...nawet jeśli nie bardzo go lubię...i Ty na pewno zrobiła byś to samo..

Rosalie Lestrange

Rosalie przez dłuższą chwilę milczała. Musiała przemyśleć wszystkie słowa Valeriana. Nawet te o jej przemienieniu. Wiedziała, że jeśli będzie chciała z nim być juz zawsze, to tylko w wampirzej postaci. I przede wszystkim, wbrew własnej naturze.
-Byłabym samolubna dalej rozpaczając, prawda? To tak, jakbym płakała nad życiem, jakie dała ich ofiara - stwierdziła w końcu. Valerian miał rację w swoich słowach. - Zabiłabym i zginęła dla niej. A poza tym, nie mogłabym tego lepiej ująć - popatrzyła mu w oczy.

Valerian Lestrange

- no widzisz jakie masz szęście że mnie masz..- posłał jej jeden z wampirzych uśmiechów, podniósł jej podpródek i złożył na jej ustach delikatny pocałunek- mam też dla Ciebie wiadomość która umili Ci ostatnie miesiące w Hogwartcie...bo wracacie jutro...- przypomniał z lekkim uśmiechem - jakiś czas temu Sophie rozmawiała o tym z Draconem a on z kolei poszedł z tym do Suniv..moja siostra doszła do wniosku że nie ma problemu by Sophie dokońvzyła 7 rok nauki w Hogwartcie..Narcyza na pewno zgodzi się zająć Louise..po za tym ma do pomocy niezliczoną armię niań..- przypomniał obejmując ją mocno - a ja będę odwiedzał Cię tak często jak obowiązki mi na to pozwolą..- obiecał i ucałował ją w czoło- aa..wiem też że interesuje Cię prawo czarodziejskie..Lucjusz zdobył dla Ciebie rekomendacje..jeśli zdobędziesz wysokie noty z końcowych egzaminów..i dostaniesz się na studia..to czeka na Ciebie praktyka w Wizengamocie..ale o tym to dokładnie musisz porozmawiać z Nim..

Rosalie Lestrange

Rosalie uśmiechnęła się. Nie było widać dawnego smutku. Kiedy usłyszała, że Sophie wraca do Hogwartu aż pisnęła z radości. - W końcu chodzenie tam nabierze sensu! Caly czas sie uczę, bo nie ma tam nic innego do roboty bez niej. No i Ty będziesz! - przytuliła sie do niego mocno. W momencie, w którym dowiedziała się o stażu, patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Żartujesz w tym momencie!

Valerian Lestrange

- nie..jestem całkowicie poważny..Lucjusz jest bardzo wpływowym czarodziejem w Anglii..warunkiem jest tylko dostanie się na studia..dlatego..kiedy będę Cię odwiedzał za każdym razem dokładnie Cię przepytam..- mruknął jej do ucha i objął w talii po czym złożył delikatny pocałunek na jej szyi - wracajmy...jeszcze Liliana zejdzie na zawał bo pomyśli że robimy coś zdrożnego...chwaliłaś się już że wpuściłem Cię do łoża ? To powiedz...na pewno będzie zachwycona..- dodał gdy pokręciła głową

Rosalie Lestrange

-Nie wierzę. Tan sie dostać..to cud! Jestem.. Oczywiście, że będę się uczyć! Taka szansa.. - ponownie przytuliła się do wampira. - Ja wiem, że wampira ciężko zabić, ale ona jest w stanie, gdy się dowie.

Valerian Lestrange

- z radością popatrzę na to jak się denerwuje..wiesz, że to jedna z moich ulubionych rozrywek..- westchnął rozbawiony - uwielbiam kobiety w furii..- dodał marzycielsko - myślę, że powinnaś podziękować Lucjuszowi..póki jest..trzeźwy..- dodał pół żartem pół serio - Draco natomiast zamierza wziąć się za Toma..ale to już załatwią między sobą..i sam pochwali się Tobie nowym stanowiskiem..nic w tym dziwnego..- wzruszył ramionami - Draco chcę by jego córka mogła sobie na wszystko pozwolić..a nie zanosi się na to by poszła do pracy..o swoją drugą córkę nie musi się zamartwiać bo ja dopilnuje by miała wszystko czego potrzebuje..- mruknął po czym bez ostrzeżenia wziął ją na ręce zupełnie jak kilkuletnią dziewczynkę - dlatego byłbym niezmiernie szczęśliwy gdybyś odmówiła pójścia na studia i dała się zamknąć w złotej klatce..ale chyba nie mogę na to liczyć ? - spytał rozbawiony unosząc brew

Rosalie Lestrange

-Może następnym razem zdenerwuję ją specjalnie dla Ciebie. Żebyś mógł podziwiać te czerwone wypieki, które nota bene po niej odziedziczyłam, kiedy się denerwuje... - roześmiała się cicho. - Biedny Tom. Uderzyłam go dzisiaj.. chyba nie powinnam - westchnęła cicho. Tak to jest, kiedy pozwalała się ponieść emocjom. A należała do grona osób, które robiły to bardzo często. Tom naprawdę poświęcał się pracy. Była bardzo zadowolona, że dostał awans. Nawet jeśli stał za tym jej ojczym. Roześmiała się perliście, kiedy uniósł ją do góry. - Niestety. Chcę najpierw coś osiągnąć swoją pracą.. A potem...zamykać może się nie dam, ale nie opuszczę Cię na krok.

Valerian Lestrange

- no cóż..będę musiał się jakoś przemęczyć..- westchnął i z Rose na rękach wrócił na polanę