www.starozytnyhogwart.fora.pl

Liliana Malfoy

Liliana opadła na drugą z kamiennych ław i przez kilka chwil próbowała uspokoić oddech. Coraz częściej dostawała zadyszki.

-Nie wiem. Nie znam się na medycynie, jednak patrząc na Twój upadek to jest możliwe. Dostaniesz odpowiednie eliksiry i nic mu nie będzie - zapewniła ją Liliana.

Sophie Riddle

- ale nie...to nawet dobrze..- odparła szczerze dziewczyna - przecież to był wypadek..- dodała z dziwnym uśmiechem

- koniec pogaduszek..- zarządziła Anna wracając z jakimiś flakonikami - teraz tak..- spojrzała na eliksiry po czym odłożyła je nie wiedząc, który jest do czego - zrobimy inaczej..- odparła i nastawiła dziewczynie nogę. Oczywiście znów bez ostrzeżenia.

- znowu ? - jęknęła dziewczyna przez łzy

- tak jest lepiej..- odparła Anna i wgryzła się w swój nadgarstek po czym przystawiła go do ust dziewczyny - przestaniesz krwawić i zrosną Ci się żebra..ja nie znam się na eliksirach..

- no dobra..- westchnęła po chwili zastanowienia Sophie i przyłożyła usta do nadgarstka wampirzycy. Na początku się skrzywiła, ale później po prostu piła. Tak dobrze się po tym czuła.

Liliana Malfoy

-Nawet tak nie mów. Skoro już żyje, to powinnaś się cieszyć, że żyje - Liliana spojrzała na nią z przerażeniem. Zdawała sobie sprawę z tego, że Sophie nigdy nie zaakceptuje swojej ciąży. Musiała odwrócić wzrok, widząc, jak Sophie pije krew wampirzycy.

-Słyszysz, czy z dzieckiem wszystko w porządku?

Sophie Riddle

- z jakim dzieckiem ? - spytała Anna zamyślona

Sophie w pewnym momencie poczuła się niedobrze. Odepchnęła nadgarstek kobiety, przechyliła się na bok i po prostu zwymiotowała. Ból powoli ustępował, ale czuła się po prostu niedobrze. Wampirzyca przybliżyła się do jej brzucha i starała wyodrębnić odgłos bicia serca dziecka.

Liliana Malfoy

-No z Sophie dzieckiem - spojrzała na wampirzycę zaniepokojona, potem wzrok przeniosła na Sophie. Z oczekiwaniem patrzyła na Annę, czekając aż coś powie.

Sophie Riddle

- cóż..serduszko bije bardzo cicho, ale ciąży nic nie zagraża..więc była Ci pisana..- zwróciła się do Sophie - po takim upadku mogłoby być różnie..dobrze, że teoretycznie miałaś miękkie lądowanie..a teraz przepraszam..ale mój wnuk właśnie się obudził..- dodała Anna wpatrując się w sufit. Tak szybko jak się pojawiła, tak samo szybko zniknęła im z oczu.

Sophie podniosła się do pozycji siedzącej zdegustowana
- a myślisz, że jak przebiła brzuch nożem to też by przeżyło? - spytała tak jakby mimochodem

Liliana Malfoy

Liliana spojrzała na nią z przerażeniem i aż musiała usiąść, gdy poczuła, jak zaczyna jej się kręcić w głowie.

-Chcesz zabić własne dziecko? Część siebie? - popatrzyła na nią z powagą.

Sophie Riddle

- to nie jest część mnie..co wyście się tak uparli z tą gadaniną..moja matka była częścią mnie i zginęła bo mojej rodzinie nie pasowała, dlaczego płód..nie może być zabity skoro mi nie pasuje ? - spytała jak gdyby było to oczywiste po czym wstała i ruszyła na górę - nie siedź długo..dobranoc..- dodała z uroczym uśmiechem po czym zniknęła w głębi domu

Liliana Malfoy

-Oczywiście, że jest częścią Ciebie - powiedziała cicho, jednak Sophie i tak już jej nie słuchała. Liliana westchnęła cicho. Podniosła się z fotela i ruszyła do swojego pokoju. Draco już pewnie się obudził.

Valerian Lestrange

____________________________________

Valerian wybrał jedną z kamiennych ławek usytuowaną na końcu alei spacerowej i rozsiadł się na niej wygodnie
- jutro idziemy na zakupy..- oznajmił dziewczynie i rozejrzał się po otoczeniu uważnie

Rosalie Lestrange

Usiadła koło niego i przytuliła się ramieniem.

-Dobrze, ale aż się boję, co mi wybierzesz - roześmiała się. - Jak jesteś głodny, to idź się najedz.

Valerian Lestrange

- jeszcze nie wiem na kogo mam ochotę..- odparł szczerze zamyślony co po prostu wyglądało komicznie na wzgląd tego o czym mówi

Rosalie Lestrange

-Chyba zbyt dużego wyboru jak na takie zadupie to nie masz - westchnęła ze smutkiem w głosie.

Valerian Lestrange

- obok nas jest wioska..całkiem nie daleko..kilkanaście kilometrów stąd..również graniczy z lasem..zazwyczaj polujemy gdzieś dalej..nie chcemy robić sensacji z naszej obecności..- wyjaśnił cierpliwie - jakby nie patrzeć mam przed sobą cały dom ludzi..- dodał po chwili rozbawiony

Rosalie Lestrange

-Ja bym chyba tak nie potrafiła. Wiesz, zabijać ludzi, dzień w dzień. Okropieństwo - westchnęła, nie podzielając jego rozbawienie. Nastrój zmieniał jej się co chwila.